Momenteel gaat het totaal niet goed met me. Ik wilde gewoon dat ik ouders had bij wie ik terecht kon. Op wie ik kon terugvallen. Een moeder die me niet de schuld geeft. Een vader die niet vindt dat ik alles zomaar moet vergeten en achter me moet laten. Maar gewoon een simpele knuffel, een schouder om op te leunen, iemand bij wie ik mag huilen. Ik ben zo moe. Ik wil het niet meer alleen blijven doen. Het is eenzaam en verdrietig.
Ik snap het ook wel.
Ik ben heel erg moe en duf, ik voel me ook ontzettend onzeker over mezelf. Ik ben lastig, prikkelbaar en ik voel me echt een ambetant en lastig wicht. Een beetje een combinatie van een depressief wezen en een oververmoeide jong volwassene. Niet zo’n geslaagde combinatie geloof ik. En toch ben en blijf ik hyperalert,… Ik zie alles, hoor alles, merk alles op. Ik ben bang en die angst blijft ook echt hangen momenteel. En mij schrikreacties zijn heel heftig momenteel, ik schrik van het minste geluid of de kleinste plotse beweging.
Uiteindelijk heb ik besloten om toch een afspraak te maken bij mijn dokter om mijn voorschrift voor mijn antidepressiva te gaan halen. Ik heb echt mijn koppigheid opzij moeten zetten. Het is voor mijn eigen best wil en mijn gezondheid.
Voor de rest, duw ik iedereen weg uit angst om gekwetst te worden. Ik voel me gewoon zo bang en onveilig. Ik wilde dat ik ergens een veilig plekje had… Vrienden zijn ongerust om me en eigenlijk zonder reden. Ik ben alleen heel erg moe, wat humeurig, depressief en ik kan er echt niets meer bij hebben. Dat is alles… en niet echt een reden om hun zorgen om te gaan maken.
Ik zie op tegen zaterdag, dan is het exact 3 jaar geleden dat mijn ex/verloofde mij verkrachte … Ik ben er zo ontzettend bang voor, nu al. Ik zie alles weer, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ik ben zo moe, het doet zo’n pijn. Ook mijn lichaam doet pijn alsof ik overal opnieuw doorheen ga. Ik wil het niet meer, ik ben zo moe.
Heer verlos me .
(C) Cleo Coralie
Cleo Coralie 