Voeldagboek

Een vriend is iemand die je verleden begrijpt, die in je toekomst gelooft, en je vandaag accepteert zoals je bent… (schrijver onbekend)

Zegt genoeg geloof ik.

Weet je wat ik niet eerlijk vind?

Als volwassenen depressief zijn is dat voor iedereen oké, zonder al te veel vragen, ze mogen gewoon thuis blijven, hoeven niet naar hun werk en ik kan nog doorgaan. Zij krijgen de rust die ze willen en verdienen en krijgen veelal ook nog respect voor de hele situatie … (zo ervaar ik het, misschien ben ik fout).

Maar een jongere die al van haar 14de met depressies kampt en daar ook al geregeld medicatie voor kreeg, die krijgt in de maatschappij geen greintje respect, en moet maar gewoon blijven doen wat ze moet doen. Want anders ben ik een ‘rebelse puber’ of een luie trees die niet veel anders doet dan in de zetel zitten of … Ik moet wel naar school, ik moet wel mijn huiswerk maken, ik moet wel gaan werken, ik moet wel blijven voldoen aan iedereen zijn verwachtingen (inclusief aan mijn eigen verwachtingen, … En dat kost allemaal zoveel energie, zoveel tijd en zoveel moeite. Het zijn echt megakleine dingen, maar het vraagt zoveel van me.

Ik wil me er ook helemaal niet bij neerleggen … dat ligt niet in mijn aard geloof ik, maar nu wil ik rust en geen verwachtingen en eisen van anderen … En dan, weer maskertje op, mezelf weer recht krabbelen en proberen om uit die donkere put te klauteren. *zucht* En dan nog ergens de moed en de kracht voor vinden om dat te kunnen, doen, want zonder dat ga ik niet ver komen. *zucht opnieuw*

(C) Cleo Coralie